Memorias

    Memorias 

Perdendo memorias,
esquecéra xa cando.
Fora unha serán, 
en forma sobre outra.
Brilante e ostentósa,
relocíu o derradéiro solar.

Estendéuse ocupante.
canto púido exhibíu.
En pouco, a choiva,
despois a noite longa.
Desaparecéu o destello,
misturóuse na base.
Nasceron ocres delicados,
sienas quentados o sol.
Invisíbel aparentaba,
en forxa temporal.
Esquecera cando,
mais sabía o lugar.
Corréran axiña estacións,
perdera a conta.
Permanecía oferente,
con ferrúxe por velo.
Gostóu da calidez,
do soporte compañéiro.
Todo era un,
xa non había fulgor.
Era transformación,
crisálida caducáda.
Volvoreta agónica,
sen mágoa do fin.