Princesa da noite

Princesa da noite

Non era medo a voar,
si, tremendo a chóiva.
Refuxiáda no humano cotián,
tentóu a invisibilidáde.
Autoexcusada na sinxeleza,
pousóu discreta.
Matemáticamente dispostas,
escamiñas leves nas ás.
Confiáda na noite,
sen competir nunca en cores.
Determinada a vivir,
escasas horas.
Cumprimento leal,
na súa ascensión.
O dia rebelóuna fráxil,
sen ela saber.
Na descoberta despegóu,
incáuta inocente.
Fora de territorio amigo,
batéuse incontroláda.
Non era morta aínda,
cando o supuxeron.
Coma princesa sen reino,
enterrada sen lustre.
Nunca se enteróu,
que foi a miña emoción.
Queda lixéiro po de nobreza,
no ollo vítreo de quen a retrata.

Abelaíña, princesa da noite...
cartéira de sonos pirméiros.
Agóchate dos ráios do sol,
que ilumina a quen irísa en cores.

Agasállo en gris,
nos pirméiros de outono.

De cando se muda as noites longas.

Marité Prieto
Tódolos deréitos reservados